کوشولوی مامانی

"پریشان"

چون طفل که از خوردن داروســـت پریشان
با دوست پریشــانم و بی دوســـــت پریشــان

ابرو به هــــم آورده و گیســــو زده بر هــــم
چون ابر که بر گــــنبد مینوســــت پریشـــان

مجمــوعه ی ناچـــیز من آشــــــفته ی او باد
آنکس که وجودم همه از اوســــت پریشــــان

دست و دل من بر سر این ســـلســــله لـرزید
در جنگل گــــیسوی تو آهوســــت پریشــــان

آرامـــــــــش دریای مرا ریخــــــته بر هـــــم
وانی که پری خوست، پری روست، پریشان

با حوصـــــله ی تنگ و دل سنـگ چه سازم
با دوست پریشـــــانم و بی دوست پریشــــان